Een anonieme brief om Valentijnsdag te vieren
Als organisator hoop je maar dat alle klauteraars zich vermaken. Maar je echt voorstellen wat Klauterkooi voor iemand betekent, is moeilijk. We laten ons leiden door de sfeer, spontane samenwerkingen en vooral kinderen die lachend de zaal inkomen én verlaten. En soms krijg je opeens een reactie die álles zegt. Zoals deze mooie brief van een Zwolse moeder die liever anoniem wil blijven. Vandaag is een mooie dag om die te delen! Dank je wel moeder, het hart van Klauterkooi komt prachtig naar voren in jouw verhaal en we zijn heel blij om te lezen dat dit jullie gezin zoveel brengt!
"In de zomer van 2023 kwam ik op Instagram Klauterkooi tegen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar mijn interesse was meteen gewekt. Wat een prachtig initiatief van een moeder die dit is gestart, in eerste instantie voor haar zoon en later ook voor andere kinderen en hun gezinnen.
Ik las alle informatie op de website en vond het erg indrukwekkend. Het klonk hartverwarmend en ik zag direct het belang ervan in: kinderen met een beperking een veilige plek bieden om te spelen, door het spelaanbod aan te passen, de groepsgrootte in de gaten te houden en (juist) ook kinderen zonder beperking te verwelkomen. Op die manier kunnen ze van elkaar leren, elkaar leren kennen en wordt inclusiviteit gestimuleerd.
Toch schoof ik, uit onzekerheid, het idee om een keer deel te nemen even van me af. Vervelende gedachten schoten door mijn hoofd—gedachten die ik al vaker had gehad. Past mijn kind daar wel? Iedereen zal kijken. Wat als hij ongewenst gedrag vertoont en mensen daarover oordelen? En zo ging het maar door. Gedachten die voor geen enkele ouder van een kind met een beperking vreemd zullen zijn. Vervolgens voelde ik me daar weer schuldig over, want mijn kind mag zeker gezien worden, zichzelf zijn. En wij als gezin hebben óók de behoefte om eropuit te gaan.
Natuurlijk maken we wel eens een uitstapje, maar dat vinden we vaak spannend. Het vraagt veel planning, inzet en nadenken. Monkey Town kan bijvoorbeeld, maar dan wel direct na openingstijd. We laten onze zoon geen enkel moment alleen (ja, dus we gaan ook door al die buizen) en houden constant zijn energieniveau in de gaten. We moeten binnen een minuut kunnen vertrekken als we zien dat het hem te veel wordt. Soms is dat al na een half uur—daar gaat je entreegeld. En over de reacties van andere mensen kan ik een boek schrijven. Soms kies je er als ouder dan maar voor om niet te gaan, omdat het simpelweg te vermoeiend is. Terwijl je zo graag wíl, want onze zoon geniet er op zijn eigen manier van. En dan heeft hij ook nog een jonger broertje, dat óók dingen wil. Je wilt niet in een isolement raken.
Als zorgouders maken we dus bij elke activiteit een complexe rekensom: Doen we het of doen we het niet? Zo maakten we ook die rekensom voor Klauterkooi. Laten we het gewoon proberen. We kunnen altijd weggaan, toch? Dat is het fijne aan Klauterkooi: het is geheel vrijblijvend, kosteloos en daardoor heel laagdrempelig om eens te proberen.
Dus we gingen, in oktober 2023. Onze jongens genoten. Ze renden door de gymzaal en de twee uur vlogen voorbij. Wat was het fijn om echt als gezin mee te kunnen doen, en om te zien dat onze zoons samen konden spelen—bijvoorbeeld op de grote schommel of tijdens het klimmen. Iedere ouder wil zijn of haar kind zien genieten. Sinds die eerste keer gaan we bijna elke maand.
We leren steeds meer mensen kennen, raken makkelijker aan de praat en het voelt steeds vertrouwder. Er is ruimte voor gezellige gesprekken, maar ook voor serieuze onderwerpen. Soms spelen we gewoon lekker mee met de kinderen.
In de zomer van 2024 was er een outdoor-versie, op een groot gymveld met springkussens, paarden, bellenblaas en nog veel meer. Onze zoons praten er nu nóg over. Als we langs het veld rijden, beginnen ze er meteen over!
Wij hopen dat Klauterkooi nog heel lang blijft bestaan en een begrip wordt in Nederland. Het doet me goed om te zien dat er steeds meer locaties opstarten, want dit gun ik zoveel ouders en kinderen. Mijn wens is dat ook meer kinderen zonder beperking naar Klauterkooi komen. Dat zou onze maatschappij zoveel opleveren. Kinderen moeten opgroeien met het besef dat niet iedereen hetzelfde is. Daar kun je als ouder over vertellen, maar je kunt het ze ook laten zien en laten ervaren. Laat ze helpen en samenwerken. Als je in een rolstoel zit, kun je óók spelen—alleen net even anders. Als je snel overprikkeld raakt, kun je óók spelen—alleen net even anders. Dat is het mooie aan spelen: het is vrij, er is geen goed of fout. Kinderen met een beperking willen ook meedoen. Zorgouders willen ook dat hun kind gezien wordt.
Mijn dankbaarheid gaat uit naar alle mensen die Klauterkooi mogelijk maken. Voorop natuurlijk Inez, die de ruimte in haar hart en hoofd had om dit prachtige concept te realiseren. Ook alle vrijwilligers die helpen met opbouwen en afbouwen, en de mensen die op andere locaties een Klauterkooi zijn gestart. Ik hoop dat jullie beseffen dat jullie de wereld een stukje mooier maken. Door een belangrijke boodschap te verspreiden én door ‘simpelweg’ wat ontspanning te bieden aan een doelgroep die soms even niet weet waar ze het moeten zoeken.
Als ik dan, na een bezoekje aan Klauterkooi, mijn mannetje op zijn yogabal zie wiebelen terwijl hij zachtjes tegen zichzelf fluistert: “Was leuk hè, in de gymzaal?” dan weet ik: dit rekensommetje heeft goed uitgepakt."